Հողը բարդ համացանց է։ Հողում ապրում են բազմազան միկրոօրգանիզմներ, և առկա են տարատեսակ նյութեր։ Այսպիսի բարդ համակարգի համար պատասխանատու են միկոռիզային սնկերը (mycorrhizal fungi)։ Նրանց կողմից ստեղծված ցանցի միջոցով տարբեր բույսեր կապվում են իրար, և հնարավոր է դառնում բույսերի միջև հողում առկա ջրի, ածխածնի, ազոտի և այլ սննդանյութերի ու հանքանյութերի տեղաշարժը։ Ավելի կոնկրետ, այս սիստեմի միջոցով բույսերը որոնք աճում են ռեսուրսաշատ պայմաններում (շատ լույս, ջուր, ազոտ), կարողանում են անհրաժեշտ նյութեր տրամադրել ավելի քիչ պարարտ պայմաններում աճող բույսերին։ Բնական էկոհամակարգերում, բույսերը կարող են իրենց անհրաժեշտ սննդանյութերի 80-90%-ը ստանալ սիմբիոտիկ սնկերից։ Օրինակ՝ այսպիսի կապը թույլ է տալիս որոշ բույսերի աճել ստվերաշատ անտառների ներքևի շերտերում, որտեղ լույսի շատ քիչ մուտք կա։

Այս գործընթացի շնորհիվ անտառները դառնում են բազմաշերտ (կարող են ունենալ 7 շերտ) և դառնում են ավելի արդյունավետ։ Քանի որ բույսերի 95%-ը ունակ է նման կապեր հաստատելու, անտառի այսպիսի մոդել հնարավոր է ստեղծել նաև սեփական այգիներում՝ խթանելով միկոռիզային սնկերի զարգացումը։ Այսպիսի սնկեր կարելի է ներմուծել նոր միջավայր՝ բերելով հող կամ բույսեր այնպիսի շրջաններից, որտեղ միկոռիզային սնկեր արդեն իսկ ապրում են: Սրանք չկան գյուղատնտեսական կամ դեգրադացված հողերում, քանի որ հողի հերկման և խտացման ժամանակ նրանք մահանում են։ Հնարավոր է նման սնկեր գնել նաև հատուկ խանութներից և ավելացնել դրանք հողին կամ արմատներին բույսերի տնկման ժամանակ։

Ոչ միկորիզային բույսերի որոշ օրինակներ ներառում են կաղամբը, բրոկկոլին, բողկը, սպանախը, ճակնդեղը, մեխակը և այլն։

Կարևոր է նշել, որ չնայած այս բույսերը չեն կազմում միկորիզային ասոցիացիաներ, նրանք դեռ կարող են հաջողությամբ աճել համապատասխան աճի պայմաններում:

Կան որոշ բույսեր, որոնք չեն կարող սիմբիոտիկ հարաբերություններ հաստատել միկորիզային սնկերի հետ: Այս բույսերը հայտնի են որպես ոչ միկորիզային բույսեր: Սննդանյութերի կլանման համար միկորիզային սնկերի վրա հույս դնելու փոխարեն, նրանք ունեն սննդանյութերի ձեռքբերման այլընտրանքային մեխանիզմներ:

2․Եթե բարձր մոլախոտեր կան, կտրել դրանք, որպեսզի հնարավոր լինի ստվարաթղթերով ծածկել գետինը։
3․ Ստեղծել մոլախոտերի դեմ շերտ։ Լավագույն լուծումը ստվարաթուղթն է, քանի որ այն բավարար հաստ է և նաև հեշտ է ձեռք բերել։ Ստվարաթուղթը չի թողնում, որ մոլախոտերը բարձրանան մուլչից և արևի ճառագայթներին մուտք ունենան։ Կարևոր է բաց մասեր չթողնել ստվարաթղթի կտորների միջև, որպեսզի դրանց արանքում նույնպես մոլախոտեր չաճեն։
4․ Ստվարաթղթի շերտի վրա ավելացրեք ամենաքիչը 8սմ բարձրությամբ մուլչ։ Մուլչ կարող է ծառայել ցանկացած օրգանական նյութ՝ տերևներ, խոտ, փայտի կտորներ, թեփ կամ բուրդ։

Ջեյմս Պրիջիոնին ապրում է Նյու Ջերսիում, որտեղ կլիման գրեթե համընկնում է Հայաստանում գերակշռող կլիմային։ Ջեյմսը պերմակուլտուրայով է զբաղվում արդեն տասը տարի։ Երբ նոր էր սկսում խնամել իր այգին, տարածքում միայն ավազ կար, որը անձրևներից մի քանի ժամ հետո ամբողջությամբ չորանում էր։ Նաև խանգարող մոլախոտեր էին ամենուր աճում, և Ջեյմսը ցանկանում էր ազատվել դրանցից։
Այս խնդիրները լուծելու համար նա ներդրեց շերտերով մուլչի եղանակը։

1․ Եթե գետինը չոր է, ջրել այն, քանի որ երբ մուլչի շերտը ավելացվի, ջուրը կպահպանվի շերտի տակ։

Չնայած Ջեյմս Պիրիջիոնին արդեն փորձառու պերմակուլտուրիստ է՝ նա նույնպես սկզբում սկսել է պերմակուլտուրային նախագծումից։ Բազային քարտեզից հետո անհրաժեշտ է ստեղծել տարածքի գոտիները պատկերող քարտեզ։
Տարածքը գոտիների բաժանելն օգնում է որոշել, թե յուրաքանչյուր օբյեկտ որտեղ է տեղադրվելու՝ պայմանավորված անհրաժեշտ խնամքով և ուշադրությամբ։

• Գոտի 0 - Հիմնական շինություն
• Գոտի 1 - Հաճախակի խնամք պահանջող մեկամյա բույսեր՝ ամենամոտը հիմնական շինության մուտքերին և ելքերին (դիմացից և հետևից), հաճախ օգտագործվող քայլելու ճանապարհներին
• Գոտի 2 - Փոքր կենդանիներ, մրգատու ծառեր, բույսեր՝ համեմատաբար հեռու հիմնական շինությունից, ավելի քիչ խնամք պահանջող, բայց ինտենսիվորեն օգտագործվող

Սվալբարդի սերմերի համաշխարհային պահոցը աշխարհի բույսերի բազմազանության պահեստային հաստատությունն է և գտնվում է Նորվեգիայի Շպիցբերգեն կղզում՝ հեռավոր արկտիկական Սվելբարդ արշիպելագում: Սա աշխարհի սննդի անվտանգության կենտրոնն է, որը ապահովագրում է մեզ ռեսուրսների վատ կառավարման, պատերազմների, հիվանդությունների կամ բնական աղետների դեպքում։ Այստեղ պահվում են 4․5 միլիոն սերմեր։ Եթե անգամ լինեն էլեկտրականության խնդիրներ, հավերժական սառույցը, որը պարփակում է պահեստը, պահպանում է անհրաժեշտ սառը ջերմաստիճանը` -18°C: Սերմերը բույսերի գենետիկ նյութը պահպանելու հիանալի միջոց են, ինչը կարևոր է Երկրագնդի կենսաբազմազանությունը պահպանելու համար։

Գոյություն ունի նաև սերմերի բնական պահոց՝ հողը։ Հողը, որպես սերմերի բնական պահոըստ, սկսվել է ուսումնասիրվել 1859 թվականին, երբ Չարլզ Դարվինը, օգտագործելով լճի հատակից վերցված հողի նմուշներ, կարողացավ նկատել սածիլների առաջացումը։ Հայտնաբերվել են սերմեր, որոնք հողում պահպանվել են շուրջ 1200 տարի, ինչը ապացուցում է, որ հողը հավասարապես արդյունավետ է և ունի շատ ավելի մեծ տարողունակություն, քան մարդկանց կողմից կառուցված պահեստները։ Սերմերի մեծամասնությունը հողում պիոներ տեսակների են, հատկապես հողի խորը շերտերում պահվող սերմերը։ Սա է պատճառը, որ հողը հերկելու արդյունքում դրանք բարձրանում են արտաքին շերտ և սկսում աճել՝ հասանելով արևի ճառագայթներին։

Սերմերի պահեստ ստեղծելու համար նախ պետք է հավաքել անհրաժեշտ սերմերը։ Կարող ենք հավաքել բանջարեղենի, խոտաբույսերի, մրգերի բազմատեսակ սերմեր կա՛մ սեփական այգուց, կա՛մ համապատասխան խանութից։ Հավաքելուց հետո պետք է սերմերը լվանալ և սպասել, որ դրանք չորանան։ Այնուհետև լցնել սերմերը թղթե ծրարների մեջ․ թուղթը չի խանգարի օդափոխությանը և միաժամանակ կկանխի բորբոսների առաջացումը, փտումը կամ սերմերի բողբոջումը։ Ծրարի վրա կկատարենք նշումներ բույսի տեսակի, սերմերի քանակի, աճեցման օրերի մասին։ Չորացած սերմերի ծրարները կդնենք հերմետիկ փակվող ապակյա տարաների մեջ, իսկ տարաները կպահենք չոր, մութ, սառը պայմաններում։ Տաք եղանակի դեպքում սերմերը կարելի է տեղափոխել սառնարանը։ Սերմերը այսպես կարող են պահպանվել մինչև տասը տարի։ Տեսանյութում կտեսնես՝ ինչպես պատրաստել սեփական ծրարները։

Բինգարայում սկսել են մի համանքային նախագիծ, որը կոչվում է Ածխածնի Ֆերմա։ Նախագծի նպատակն է գտնել տարբեր լուծումներ՝ ածխաթթու գազը մթնոլորտից հեռացնելու և հողի մեջ պահեստավորելու համար։ Համայնքի յուրաքանչյուր անդամ փորձարկում է մի մեթոդ, և վերջում յուրաքանչյուրը պատմում է իր արդյունքների մասին։ Կլիմայի փոփոխությամ դեմ պայքարից բացի՝ նախագիծը նպաստում է նաև հողերի ավելի բերրի դառնալուն և ջրի խնայմանը։ Հողում ածխածնի պարունակության յուրաքանչյուր 1% աճի արդյունքում հնարավոր է դառնում 175,000 լիտր/հեկտար ավել ջուր պահեստավորել հողի մեջ, քանի որ օրգանական նյութերում առկա ածխածինը սպունգի նման կլանում է ջուրը։ Բինգարայի համայնքի մեծագույն նպատակն է փակ համակարգ դառնալը, այսինքն՝ բավարարել համայնքի սննդի կարիքը և կոմպոստացնել առաջացող ողջ օրգանական թափոնը։

Որոշ երկրներում ֆարմերները և հողատարածքի սեփականատերերը կառավարության կողմից վարձատվում են մթնոլորտից ածխաթթու գազ հեռացնելու համար։ Օրինակ՝ Ավստրիալայում մեկ տոննա ածխածին հողում պահեստավորելու համար սեփականատերը վարձատրվում է 8 դոլար։ Այսինքն՝ հնարավոր է յուրաքանչյուր քառակուսի մետր հողի համար տարեկան աշխատել մեկ դոլար։ Սա երկրների կառավարությունների կողմից նախաձեռնվող նախագծերից է՝ ուղղված կլիմայի բարելավմանը։